Hoe de Kindbehartiger Sam en zijn ouders ondersteunde.

08-04-2020

Sam van 9 jaar werd door de gezinsvoogd bij mij aangemeld omdat hij al een jaar lang geen contact meer had met zijn vader. Zijn ouders waren al ruim vier jaar “uit elkaar”. Vader heeft een nieuwe relatie met de beste vriendin van zijn moeder en woont nu met haar samen. Sam woont bij zijn moeder en heeft een halfbroer Bram van vijftien jaar. Sam en Bram hebben een goede onderlinge relatie. Bram heeft eveneens geen contact meer met zijn vader en ook niet met de vader van Sam.

De gezinsvoogd beschreef de situatie rondom Sam als “zorgelijk”. Sam verzuimde veel op  school. Hij vond het moeilijk om zijn vader daar te treffen als vader het dochtertje van zijn nieuwe partner van school haalde. Sam had  op school vaak ruzie met de juf en andere kinderen. Hij liep dan ook weg uit de klas. Zijn moeder heeft een tijd achterin de klas gezeten om dit te voorkomen. De juf en de gezinsvoogd gaven onafhankelijk van elkaar aan dat Sam dingen zei “die niet bij zijn leeftijd hoorden”. Zij meenden dat deze opmerkingen van de moeder van Sam kwamen. Sam noemde vader bij zijn voornaam, in plaats van “papa”.

De eerste keren dat ik Sam sprak, verwoordde hij dat hij vader “super irritant vond en lui”. Hij kon niet uitleggen waarom hij dat vond. Bij moeder was alles oké voor Sam. Ook beschreef Sam een aantal incidenten die hem bij vader waren overkomen. Dat hij geen eigen kamertje kreeg in het nieuwe huis van papa en de kinderen van de nieuwe partner van vader wel. Dat de kinderen van de nieuwe partner hem pesten. Dat hij van vader naar “deze stomme school moest”. En dat zijn halfbroertje niet meer met hem mee mocht naar vader, omdat de vader van Sam niet zijn vader was.

Vervolgens sprak ik met beide ouders. Ik vroeg hen naar hun zienswijze. De partnerpijn. Hun eigen geschiedenis. Vader erkende de door Sam beschreven incidenten en kon deze in een context plaatsen. Het was voor vader moeilijk om dit te “ontvangen”. Vader wilde zich verdedigen, uitleggen. Moeder wilde de verdediging van vader weerleggen. Ik kon bij moeder aangeven dat Sam aan mij vertelde dat hij meende voor zijn moeder “te moeten zorgen”.

 Ik benoemde de patronen tussen ouders en verwees hun door naar specialistische hulp. Zo kreeg vader meer inzicht en de kwesties die binnen een samengesteld gezin kunnen gaan spelen. En kon moeder haar jeugd verwerken door ondersteuning van een systeemtherapeut. Ik legde uit wat loyaliteit betekent. Dat Sam zich nu zo onveilig voelde dat  hij niet openlijk van beide ouders durfde te houden. En dat het aan ouders is om dit op te lossen. Aan de gezinsvoogd deed ik het verzoek om “open” te blijven kijken, de werkrelatie met beide ouders te behouden en een voorbeeldfunctie naar ouders te vervullen door niet mee te gaan in hun patroon.

Aanvankelijk bleef het lastig om bij Sam te achterhalen wat hij wél wilde. Sam wist simpelweg niet wat hij wilde, dit was nooit aan hem gevraagd. Het werd mij duidelijk dat Sam erg van dieren hield. Ik vond een mogelijkheid om samen met Sam een plek te bezoeken waar hij voor tamme ezels mocht zorgen. Door de onvoorwaardelijke liefde van deze ezels kwam Sam “los”.

We konden gaan kijken wat er voor Sam mogelijk was. Hij kwam zelf met het idee om op de camping naar zijn vader toe te gaan (beide ouders hadden daar een standplaats). Ik bereidde dat met ouders en Sam voor. En Sam ging ! En voor het eerst zag ik een echte grijns op zijn gezicht!

Op dit moment ben ik nog steeds de kindbehartiger van Sam. Hij vindt het soms nog moeilijk om zijn stem te laten klinken. Ik help hem en zijn ouders om zijn stem te ontvangen, de autonomie van Sam  te respecteren zonder daarbij over hun eigen grenzen heen te gaan. Het is voor Sam immers van belang om de veiligheid van deze grenzen te ervaren, te zien dat ouders hierop samenwerken en onvoorwaardelijk van hem houden. Zodat hij ook onvoorwaardelijk van hen kan houden.

De namen en een deel van de casus zijn gefingeerd.

• 

« Naar overzicht